Wilk.

     Dzisiaj opiszę wilka. Zaczynamy.. ;P
     Wilk wilk szary to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, zamieszkującego lasy, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej. Gatunek o skłonnościach terytorialnych. Zwykle terytorium zajmowane przez watahę to 100-300 km², ale wielkość ta zależy od dostępności pokarmu i terenu. Może występować współużytkowanie części terenu przez dwie konkurujące watahy. Wilk jest w stanie w dobę pokonać dystans kilkudziesięciu kilometrów. W poszukiwaniu partnerki samiec potrafi w ciągu 2 tygodni przebyć ponad 600 km.

      Wilk szary zamieszkuje Azję oraz północne tereny Europy i Ameryki Północnej.

      Najwięcej wilków żyje w Kanadzie (50 tys.), w Rosji (30 tys.) i na terenie Alaski (5–7 tys.). W Europie najwięcej wilków występuje w Rumunii (ok. 2,5 tys.). Spotykane są też one na Półwyspie Skandynawskim, w Polsce,Ukrainie, Słowacji, we Włoszech i w innych krajach.

     Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%. Długość ciała dorosłego wilka wynosi przeciętnie 100–130 cm, nie licząc ogona.

     Średnia długość ogona (30–50 cm) to ok. 1/3 długości ciała zwierzęcia. Na grzbietowej części ogona (8–10 cm od jego nasady) znajduje się niebieskoczarny gruczoł nadogonowy, tak zwany fiołkowy, którego znaczenie nie jest jeszcze do końca wyjaśnione.
     Dane: 

    Wielkość

• Wysokość w kłębie: samiec 70–85 cm (niekiedy do 90 cm), samica 60–75 cm,
• Długość ciała: przeciętnie 100–130 cm; niekiedy do 160 cm,
• Długość ogona: 30–50 cm,
• Masa ciała: samiec 45–60 kg, (wyjątkowo do 75 kg), samica 30–50 kg.

      Wilki do komunikowania się używają także skomplikowanego języka ciała opartego na subtelnych znakach i sygnałach.

• Dominacja – dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie.
• Poddaństwo (aktywne) – całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy.
• Poddaństwo (pasywne) – wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.
• Złość – uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.
• Strach – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać.
• Obrona – ciało przy ziemi, uszy położone.
• Atak – futro zjeżone. Wilk warczy i przykuca.
• Zrelaksowanie – uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem.
• Napięcie – ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.
• Zadowolenie – energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska.
• Polowanie – wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.
• Zabawa – machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach.

  Na dzisiaj to wszystko. Do weekendu ! Czołem :D

Gnu pręgowane.

      Hej. Dzisiaj napiszę o gnu pręgowanym ;)
      Gnu pręgowane, gnu pasiaste to gatunek kopytnego ssaka z rodziny krętorogich. Żyje w dużych stadach, najczęściej wraz z zebrami, gazelami i żyrafami zamieszkują południową i wschodnią Afrykę. W poszukiwaniu pokarmu odbywają długie wędrówki, w czasie których pokonują wiele przeszkód, np. głębokie rzeki.
       Opis gnu:

Wysokość w kłębie: 130 – 140 cm

Długość z głową: 175 – 230 cm lub 240

Długość ogona: 70 – 100 cm

Masa ciała: samce 160 – 270 kg, samice 140 - 260 kg

Ubarwienie: sierść szara z pionowymi brunatnymi pręgami.Rogi u osobników obu płci. Gnu pręgowane tworzą stałe stada złożone z samic z małymi albo z samców. Stada samic z młodymi liczą przeciętnie ok. 10 osobników. W sprzyjającym okresie wykazują terytorializm, dopiero w porze suchej przemieszczają się w poszukiwaniu pokarmu tworząc większe skupiska. W regionach stale suchych tworzą olbrzymie stada, liczące nawet kilka tysięcy osobników, migrujące w poszukiwaniu bardziej sprzyjających warunków. Młode samce po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku ok. 1,5 roku) są odganiane od matki i łączą się w luźne grupy samców.
Gnu żyje średnio 15-20 lat.

      Ruja przypada na czerwiec. Samica rodzi jedno młode po ciąży trwającej około 8-8,5 miesiąca. Biega ono razem z matką już po kilku godzinach. Z pokarmu matki może korzystać nawet do 8 miesiąca życia, mimo że trawę zaczyna jeść po tygodniu.Gnu pręgowate jest hodowane w licznych zoo, gdzie dość dobrze się rozmnaża. Pierwsze na świecie narodziny gnu pręgowanego w warunkach hodowlanych miało miejsce w roku 1887 we wrocławskim zoo.

    Na dzisiaj to wszystko. Pa ;)

Pieczemy tort.

      Cześć. Dzisiaj napiszę o tym jak w szkole ja i dziewczyny z mojej klasy piekłyśmy tort pod opieką pani Heleny Gąsior. 
      Na początku przygotowaliśmy wszystkie składniki na stoliku, potem wzięłyśmy się za oddzielanie żółtek od białek. Białka wraz z cukrem ubiłyśmy na sztywną pianę. Dodałyśmy żółtka i w między czasie mieszałyśmy mąkę tortową z proszkiem do pieczenia. Wszystko później dodałyśmy do siebie i wymieszałyśmy. Rozłożyłyśmy w prodiżu aluminium i wylałyśmy ciasto na biszkopt. I czekałyśmy około pół godziny na to, aby się upiekł. Gdy już się upiekł wyciągnęłyśmy go z prodiża i postawiłyśmy na okno, aby przestygł.
      Chwilę potem wzięłyśmy się za robienie kremu do tortu. Mleko zmieszałyśmy z kremem z torebki. Za chwilkę dodałyśmy masło.Przełożyłyśmy biszkopt kremem i włożyłyśmy do lodówki. Na końcu udekorowaliśmy winogronem.
     Efekt był zniewalający.. Tort aż rozpływał się w ustach. Pychotka. 
     Dziękujemy pani od matematyki za bardzo fajnie miniony czas ! 

Puma.

    Witam. Dzisiaj opiszę pumę.

     Puma, kuguar, lew górski, pantera z Florydy, pantera florydzka to  gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych zamieszkujący Amerykę od Kanady po Patagonię (choć w wielu regionach została wytępiona).

      Puma jest największym przedstawicielem małych kotów. Jego masa jest charakterystyczna dla wielkich kotów, jednak jest bliżej spokrewniony z małymi i średnimi kotami. Podrodzina małych kotów ewoluowała w Azji 11 milionów lat temu. Przeprowadzone badania nad taksonomią kotów na szczątkach tylko częściowo wyjaśniają ich pochodzenie. Dużo wyjaśniło badanie mtDNA, a ponieważ w zapisie kopalnym koty te są słabo reprezentowane, jest to satysfakcjonujący wynik.
       Charakterystyka pumy:

    Duży kot o stosunkowo małej głowie, smukłym i gibkim tułowiu. Przednie łapy mają po pięć, zaś tylne po cztery palce. Futro krótkie, miękkie, jednolicie żółtobrunatne (choć w zależności od biotopu spotyka się osobniki ubarwione od szarosrebrnych po czarne). Samce większe od samic, lecz większe zróżnicowanie spotyka się między podgatunkami. Młode pokryte są cętkami, a na ogonie mają czarne pierścienie.

Wielkość 

długość ciała 

100-200 cm

ogon o długości 

50-85 cm

wysokość w kłębie

52-78

   Głównie je ssaki. Małe ofiary zjada natychmiast, podczas gdy pozostałości większych zdobyczy chowa maskując je częściami roślin. Do schowanego mięsa powraca tylko wówczas, gdy nic nie upoluje, nieświeżego mięsa nie je. Istnieją udokumentowane przypadki ataku na człowieka, niektóre ze skutkiem śmiertelnym.

     Długość życia dochodzi do 12 lat. Wielkość terytorium nie jest dokładnie znana, osiąga obszar rzędu kilkuset km². Terytorium samic jest dwukrotnie mniejsze niż samców.

    Na dzisiaj to wszystko. Papa ;)

Kanarek.

   Hej ! Dzisiaj opiszę krótko kanarka ;)

Kanarek to niewielki gatunek ptaka z rodziny łuszczaków. Dorosłe osobniki osiągają długość ciała od 12,5 cm do 13,5 cm. Występuje w rzadkich, gęsto zakrzewionych lasach Wysp Azorskich,Kanaryjskich i Madery. Nazwa kanarek pochodzi od Wysp Kanaryjskich.

Samiec ubarwiony jest w tonacji oliwkowozielonej z żółtawymi policzkami i spodem ciała. Samica jest ubarwiona skromniej, z przewagą odcieni szarości.

W rejonach występowania jest często spotykany w ogrodach i parkach miejskich.

Żywi się nasionami, pąkami kwiatów, jagodami, a w okresie chowu piskląt karmi je owadami. Buduje gniazda w kształcie czarki w rozgałęzieniach krzewów.

Wyprowadza od 2 do 4 lęgów w roku. Samica składa od 2 do 4 jaj, które wysiaduje przez 14 dni. Po wykluciu młode przebywają w gnieździe przez ok. 18 dni.

Jest protoplastą kanarka domowego. W 1478 roku został sprowadzony przez Hiszpanów do Europy, gdzie stał się protoplastą licznych ras hodowlanych różniących się ubarwieniem, wielkością i śpiewem.

    Na dzisiaj to tyle. Oto kilka jęć kanarka. :)

Welonka.

    Hej! Dzisiaj napiszę krótko o welonce. ;)

    Welon - potocznie nazywana welonką to jedna z odmian złotych rybek. Wyhodowane zostały w wyniku wieloletniej hodowli i selekcji karasia złocistego.

    Nazwa została nadana przez Williama T. Innesa w roku 1890, do celów hodowlanych i wystawowych zostały opracowane standardy. W standardzie tym wyodrębniono dwie odmiany: klasyczny welon i tzw. welon jaskółczy.

     Charakteryzuje się krótkim, okrągłym ciałem, z silnie wydłużonymi płetwami o cienkich i elastycznych promieniach płetwowych. Głowa dość krótka i szeroka. Płetwa ogonowa jest bardzo długa, do nasady ogona rozdwojona, w bezruchu swobodnie opada w dół. Płetwa grzbietowa powinna utrzymywać się pionowo. Im dłuższe płetwy, tym wyższa wartość hodowlana ryby.

      Welony są ruchliwymi rybami. Lubią ryć w podłożu, wyrywająć i "przy okazji" niszcząc rośliny. Należą do spokojnych gatunków. Nie powinny przebywać w towarzystwie kąsaczy, które podgryzają im płetwy.
      Podobnie jak wszystkie odmiany złotych rybek, welony potrzebują dużego zbiornika z miejscem do pływania. Są dość dużymi rybami dorastającymi do 20 cm długości. Ryba jest aktywna, dużo je i dużo wydala szybko zanieczyszczając tym samym wodę. 
Wskazana jest zatem tzw. nad filtracja (zastosowanie filtru o mocy odpowiedniej dla większego zbiornika). Zalecana twardość wody wynosi 6–18 °n, a pH około 7,0. Nie wytrzymują niskich temperatur, dlatego w warunkach klimatu umiarkowanego nie mogą przebywać na zewnątrz budynku.
      Welony są wszystkożerne. Spożywają każdy dostępny pokarm dla ryb akwarystycznych: dafnia, wodzień, suche pokarmy. Dodatkowo powinny otrzymywać pokarmy roślinne.
   Na dziś to wszystko. Do zobaczenia jutro ! :)


     

Zapraszam.

Zapraszam wszystkich do obejrzenia mojego bloga/ Karolina :)

Kot brytyjski krótkowłosy.

    Hej. Dzisiaj napiszę o kocie brytyjskim krótkowłosym.
     Kot brytyjski krótkowłosy to rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie udało się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.
      Największa rasa krótkowłosych kotów. Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.
      Łagodny, zrównoważony, inteligentny, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.

Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

      Na dzisiaj to wszystko. Jeszcze trochę do weekendu, ale szybko zleci. Jestem tego pewna. ;p

Chihuahua.

Cześć. Dziś opiszę chihuahua.
Chihuahua to  jedna z ras psów, należąca według klasyfikacji FCI do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji chihuahua, nie podlegająca próbom pracy. Istnieją dwie odmiany tej rasy: krótkowłosa i długowłosa. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa ta należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa. Typ wilkowaty.
Rasa ta to potomkowie starożytnych, podobnych, ale nieco większych psów żyjących na dworach azteckich władców, znanych jako Techichi. Najstarsza rasa w Ameryce Północnej. Nazwa tej rasy psów pochodzi od miejscowości i stanu w Meksyku.

Budowa

Mały pies o krępej, zwartej i silnej budowie, format sylwetki zbliżony do kwadratu. Charakterystyczną cechą rasy jest jabłkowata głowa z nie zarośniętym ciemiączkiem. Uszy są duże. Ogon jest noszony sztywno i prosto. Oczy szeroko rozstawione i żuchwa lekko wysunięta do przodu.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest różnorodne, najczęściej występujące jednak płowe, czekoladowe, białe, piaskowe, srebrzystopłowe, srebrzystoszare, czarne, czarne podpalane, biało-brązowe i płowe pręgowane.

Przy czarnym kolorze psa widać na dole szyi biały krawacik i nieco brązowe skarpetki u nóg.

Temperament

Nie daje się zastraszyć przez inne psy bez względu na ich rozmiary. Jest wybredny, jeśli chodzi o towarzystwo i zazwyczaj wybiera przedstawicieli własnej rasy.

Jedną z widocznych cech tej rasy psów jest charakterystyczne drżenie ciała, które występuje zarówno u odmiany długo jak i krótkowłosej, mimo że psy te nie wykazują większych tendencji do przeziębień niż inne rasy psów.

Pielęgnacja szaty długowłosego chihuahua wymaga regularnego czesania. Ważna jest profilaktyka okulistyczna (ma także znaczenie kosmetyczne - zakraplanie odpowiednich preparatów zapobiega powstawaniu "śladów łez") i dentystyczna.

Z powodu ich niewielkich rozmiarów wymagają opieki zarówno ze strony właścicieli, jak i specjalistów weterynarii, zwłaszcza z zakresu położnictwa. Mają genetyczne skłonności do anomalii neurologicznych jak i anatomicznych (zwichnięcie rzepki), potrzeby ruchowe muszą zrealizować podczas częstych spacerów.

    To wszystko na dziś. Do jutra, mam nadzieję ! :p

Dodaj napis

Gazela.

     Hej! Dzisiaj chciałabym opisać gazelę.
      Gazela to rodzaj antylop właściwych. Żyją przeciętnie 10 – 12 lat.
     Dane gazeli:

    Występowanie:

Gazele zamieszkują północne i wschodnie tereny Afryki, zachodnią i środkową Azję oraz część Półwyspu Indyjskiego. Zamieszkują przeważnie tereny bezleśne, stepy i pustynie. Żyją na wysokości do 6000 m n.p.m. Żyją w stadach, w zależności od gatunku liczą od kilku do kilkuset osobników. Przeważnie jednak stada liczą 5 – 10 sztuk. Największe wspólnoty międzygatunkowe obserwuje się jesienią, gdy małe stada łączą się ze sobą w celu odnalezienia nowych żerowisk.

     Budowa:

Są antylopami średniej wielkości. Długość ciała wynosi około 1 m. Mają różnorodne ubarwienie boków i grzbietu, od brązowego, poprzez popielate i szare do białego. U wielu gatunków wzdłuż boków występują dwa pasy: ciemny i biały, tuż nad biało ubarwionym brzuchem. Rogi występują zarówno u samic jak i u samców. Rogi samic są mniejsze i cieńsze. Jedynym wyjątkiem są gazele dżejran, u których rogi posiadają jedynie samce. Rogi mają około 35 cm długości od nasady do czubka zaopatrzone są w zachodzące na siebie pierścieniowate zgrubienia. Kształt rogów przypomina lirę, ale może się zmieniać u różnych gatunków.

     Gatunki

• †Gazela arabska

• †Gazela Królowej Saby

•  Gazela indyjska

•  Gazela edmi

•  Gazela dama

•  Gazela dorkas

•  Gazela Granta

•  Gazela Lodera

•  Gazela rudoczelna

• †Gazella rufina

•   Gazella saudiya

•   Gazela aul

•   Gazela środkowosomalijska

•   Gazela dżejran

•   Gazela Thomsona

    Na dzisiaj tyle. Oto zdjęcia gazeli :) Miłej niedzieli.

PS. Liczyłam dni do wakacji zostało 33. Oczywiście odliczyłam soboty i niedziele oraz wszystkie dni wolne :p. Tak się cieszę, bo niedługo WAKACJE ! <3

Mors.

     Hej. Dzisiaj chciałabym opisać morsa. 
    Mors to gatunek dużego drapieżnego ssaka morskiego, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel dawniej licznej w gatunki rodziny morsowatych. Mors pełnił ważną rolę w życiu mieszkańców Arktyki, którzy polowali na niego dla mięsa, skór, tłuszczu, kłów i kości.
    Dane:

• Mors ma ciężkie ciało osiągające długość od 2,5 do 4,3 m, osłonięte grubą na 3,5 cm niemal nagą (słabo owłosioną), pofałdowaną skórą. Masa ciała mieści się w przedziale od 400 do 1700 kg; samce są większe od samic. Morsy z Oceanu Spokojnego są większe od występujących w Atlantyku. Barwa skóry od jasnobrązowej do cynamonowo-brązowej, podczas wygrzewania się na słońcu kolor zmienia się na różowy wskutek rozszerzania się naczyń krwionośnych. Na brzuchu i piersiach skóra jest ciemniejsza. Morsy żyjące w Oceanie Spokojnym mają więcej wąsów czuciowych od tych z Atlantyku.

• Wszystkie kończyny morsa są przekształcone w płetwy. Przednie kończyny są większe od tylnych i stanowią główny narząd ruchu. U młodych morsów dostrzega się rzadkie owłosienie skóry, dorosłe mają skórę bardzo słabo owłosioną. Na górnej wardze występują liczne włosy czuciowe. W uzębieniu wyróżniają się górne kły obecne u samców i u samic, szczególnie silnie rozwinięte u samców, mogą dorastać do metra długości, ale przeciętna ich długość wynosi ok. 50 cm. Masa największych kłów przekracza 5 kg. Kły morsów mają budowę podobną do ciosów słoni.

• Pożywieniem morsów są bezkręgowce zamieszkujące dno oceanu, np.: małże, ślimaki i rozgwiazdy, a także skorupiaki, ryby, foki i padlina.

• Rozród następuje wczesnym latem. Rodzi się tylko 1 młode po ciąży trwającej 15-16 miesięcy. Morsy żyją do 50 lat. Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku ok. 7 lat, natomiast samice wieku 4-6.

Mors nie jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, ale liczebność jest poważnie obniżona w wyniku dawnych polowań. Nadal prowadzone jest kłusownictwo dla ich ciosów, odkąd zdobywanie kości słoniowej jest nielegalne. Głównym naturalnym wrogiem morsów jest orka i rzadko niedźwiedź polarny, który tylko w wyjątkowych sytuacjach jest zdolny upolować młodego bądź schorowanego morsa.

    Zamieszkuje wody przybrzeżne Arktyki, wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej i Rosji. Mors najbardziej lubi płytkie wody w pobliżu pływających pól lodowych, więc można go również zobaczyć jak pływa na krach lodowych.

    Wyróżniane są trzy podgatunki morsa:

• Odobenus rosmarus rosmarus – podgatunek atlantycki
• Odobenus rosmarus divergens – podgatunek pacyficzny
• Odobenus rosmarus laptevi – podgatunek z Morza Łaptiewów, przez część systematyków nie jest uznawany za odrębny podgatunek.
    Na dzisiaj to wszystko. Miłego dnia ! Oto zdjęcie morsa :p