Świstak.

    Cześć. Dzisiaj opiszę świstaka.
     Świstak, świstak alpejski to  gryzoń z rodziny wiewiórkowatych.  
      Długość ciała: 42 – 54 cm, długość ogona 13 – 16 cm, waga ciała: 2,3 – 5,7 kg; samce są większe od samic. Barwa jest różna – od żółtawobrązowej do czerwonawej lub szarej. Wierzch głowy zawsze czarny, boki ciała i nogi żółtawoszare. 
      Zamieszkuje Alpy i niektóre pasma Karpat, sztucznie został wprowadzony w Pirenejach. W Polsce wysokie rejony Tatr zamieszkuje jeden z podgatunków – świstak tatrzański. Populacja liczy około tysiąca osobników. Gatunek wysokogórski. Przebywa w piętrze hal i turni w miejscach trudno dostępnych. Unika okolic ruchliwych szlaków turystycznych. Kopie nory, głębokie na ok. 1m i osiągające długość do 10 m. Służą mu one jako komora lęgowa, do ucieczki w razie zagrożenia, a w zimie spędza w nich sen zimowy. Prowadzi stadny tryb życia. Jest bardzo ostrożny i płochliwy. W czasie żerowania stada zawsze jakiś osobnik stoi na czatach. Zwykle zajmuje wtedy pozycję, z której dobrze widać na wszystkie strony i staje "na słupka". W razie zagrożenia wydaje głośny świst, od którego pochodzi właśnie nazwa gatunku. Tak zaalarmowane stado błyskawicznie kryje się w doskonale sobie znanych wejściach do nor. Głównym wrogiem świstaka jest orzeł. Świstak zaskoczony przez lisa, czy wilka potrafi się jednak bronić. Świstaki żerują wyłącznie w dzień, szczególnie przy pięknej, słonecznej pogodzie. Żywią się wyłącznie roślinami, zarówno nadziemnymi pędami, jak i bulwami i korzeniami. Szczególnie intensywnie żerują jesienią, przed zapadnięciem w sen zimowy, aby zgromadzić zapasy tłuszczu, niezbędne do przetrwania zimy. Na zimę całe stadko świstaków kryje się głęboko w norach, zatykając wylot nory trawą i korzeniami. Sen zimowy trwa długo; od września do kwietnia.
      Świstak w Polsce podlega ochronie ścisłej. Jeszcze na początku XX wieku był obiektem zainteresowania kłusowników, którzy sprzedawali "świstacze sadło" jako remedium na wiele dolegliwości. Realne wówczas zagrożenie wyginięcia tatrzańskich świstaków stało się przyczyną uchwalenia przez Sejm galicyjski w 1868 r. ustawy zakazującej polowań na kozice i świstaki, podpisanej w roku następnym przez Franciszka Józefa I. 
    Podgatunki:
• świstak alpejski,
• świstak tatrzański.
    Tyle na dziś. Oto kilka zdjęć świstaka.

Kot perski.

    Cześć. Dzisiaj opiszę kota perskiego.

    Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.

• Waga dorosłego kota 

2,5–6 kg

• Ilość kociąt w miocie 

3–4 (przeciętnie)

• Usposobienie 

spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze. Woli wylegiwać się na kanapie, niż grasować w krzakach.

• Umaszczenie 

rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).

• Budowa 

Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść 

    Punktacja za standard:

• głowa - 25

• oczy - 15

• korpus - 25

• futro jakość - 30

• kondycja - 5

Panda.

    Cześć. Dzisiaj napiszę o pandzie. Zaczynamy.. ;D

     Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600–3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, jednak w rzeczywistości odżywia się pędami roślin (najwięcej żywi się pędami bambusu), lecz nie gardzi też rybami i małymi gryzoniami. Klasyfikacja pandy do zwierząt drapieżnych spowodowana jest budową układu pokarmowego. Jest on zbudowany jak u zwierząt spożywających pokarm mięsny.Z tego powodu panda musi jeść bardzo dużo, nawet do 40 kg dziennie. Spowodowane jest to tym, że panda trawi tylko 25% spożytego pokarmu. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.

Panda wielka należy do zwierząt na granicy wymarcia, głównie wskutek niskiej rozrodczości, ale również wskutek stopniowego ograniczania obszarów dla niej dostępnych.

      Panda wielka zamieszkuje łańcuchy górskie położone w prowincjach Syczuan, Gansu i Shaanxi w Chińskiej Republice Ludowej. Klimat, w którym żyje, jest zimny i wilgotny. Na wysokości 1600–2000 m n.p.m. rośnie las liściasty, w którym niektóre rośliny nie tracą liści na zimę. Panda odwiedza czasami te okolice, zwłaszcza w okresie wzrostu młodych pędów bambusa. Na wysokości 2000–2600 m n.p.m. występuje las mieszany, powyżej zaś, do wysokości 3600 m n.p.m., rośnie las iglasty. Kolejne piętra roślinności to roślinność alpejska, nagie skały oraz strefa wiecznych śniegów, lecz panda nie przekracza granicy lasów iglastych. Jej ulubione siedliska występują na wysokości 2500–3200 m n.p.m. Schodzi ona regularnie do wysokości 2000 m n.p.m., a niżej – rzadko. Poszycie wszystkich lasów, w których występuje panda, jest utworzone przez bambusy. Zarośla bambusowe, będące dla pandy jednocześnie i kryjówką, i – przede wszystkim – źródłem pokarmu, są chronione przez wysokie drzewa. Niestety, coraz więcej lasów tworzących środowisko pandy jest wycinanych przez ludzi pod pola uprawne. 

   Dane pandy:

• Wysokość w kłębie: 60-80 cm

• Długość ciała: 1,2-1,5 (głowa i tułów)

• Długość ogona: 12-13 cm

• Masa ciała: 75-115 kg samce; samice lżejsze o 10%-20%

Informacje ogólne:

• Dojrzałość płciowa: 5-6 lat

• Okres godowy: od marca do maja

• Ciąża: 97-163 dni

• Opóźnienie implantacji zarodka: 1,5-4 miesięcy

• Liczba młodych w miocie: 1-3, zwykle tylko jedno przeżywa

• Długość życia: 20-30 lat

• Liczebność: około 1000 osobników

Koala.

   Cześć. Dziś opowiem Wam o koali. :)
   Koala to  gatunek torbacza z rodziny koalowatych, nadrzewne zwierzę roślinożerne, zamieszkujące wschodnią Australię. Koala schodzi na ziemię tylko po to, by przejść na kolejne drzewo. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samca i kilku samic. Słowo koala pochodzi od słowa gula z języka Dharuk. Samogłoska /u/ była pisana alfabetem łacińskim jako oo, została zamieniona na oa prawdopodobnie z powodu błędu. Koala jest popularnie nazywany "misiem koala", co błędnie sugeruje pokrewieństwo z niedźwiedziami.
   Podstawowe dane:
• wymiary: 60–85 cm
• masa ciała: 8–15 kg
• okres godowy grudzień-marzec (na półkuli południowej jest wówczas lato)
• ciąża: 25–35 dni
• liczba młodych: 1 młode raz na 2 lata
• dojrzałość płciowa: samce 3–4 lata, samice 2–3 lata
• długość życia: 15–20 lat

   Koala występuje wzdłuż wybrzeża Queensland, Nowej Południowej Walii oraz Wiktorii. Większość swego życia spędza na najwyższych gałęziach drzew eukaliptusowych. Jest zwierzęciem aktywnym nocą. Układ trawienny koali umożliwia trawienie jedynie liści wybranych gatunków roślin. Koala preferuje eukaliptusy, ale uzupełnia też dietę liśćmi kilku gatunków z rodzajów Corymbia, Angophora, Lophostemon,banksja, Leptospermum i Melaleuca. 

   Dorosły osobnik zjada dziennie od 0,5 do 1 kg liści. Większość substancji mineralnych pobiera z soczystych liści. Wodę pije rzadko, dopiero gdy z powodu suszy zmniejsza się jej ilość w liściach, pije częściej. Samce wydają w okresie godowym głośne ryki, które służą samicy przy wyborze partnera do rozrodu. Za donośność dźwięku odpowiadają długie struny głosowe, które przyczepione są do krtani znajdującej się obok trzeciego i czwartego kręgu szyjnego.

   Okres godowy: grudzień – marzec. Ciąża trwa 25–35 dni. Młode rodzą się ślepe i nieowłosione, o wadze poniżej 1 g, dorasta następnie w torbie przez około 6 miesięcy. Podczas pierwszych 5 miesięcy karmi się mlekiem matki, w 6. miesiącu pobiera częściowo przetrawiony pokarm z jelita matki. Młode koala pozostają z matką (najczęściej uczepione jej grzbietu) do następnego okresu godowego. W tym samym czasie osiągają również dojrzałość płciową. Samce wydają w okresie godowym głośne ryki, które służą samicy przy wyborze partnera do rozrodu. Za donośność dźwięku odpowiadają długie struny głosowe, które przyczepione są do krtani znajdującej się obok trzeciego i czwartego kręgu szyjnego.

  Od 1927 r. koala jest objęty całkowitą ochroną.

Na dzisiaj to wszystko. Dziękuję za obejrzenie i miłego słonecznego dnia ! :)Na

Błazenek.

   Cześć. Dzisiaj opiszę Wam rybkę - błazenka. 
Amfiprion, ryba ukwiałowa, błazenek to gatunek morskiej ryby z rodziny garbikowatych. Zamieszkuje 
ciepłe wody Pacyfiku, głównie wody w okolicach między Australią a Mikronezją. Spotykany w płytkich wodach,wśród rafy koralowej. Zaokrąglone płetwy, charakterystyczne szerokie, białe pasy, ograniczone czarnymi paskami, na pomarańczowym ciele. Oczy stosunkowo duże o pomarańczowej tęczówce, źrenica duża, okrągła. Skóra pokryta śluzem. Błazenek osiąga około 8 cm długości. Ryba odżywia się planktonem (np. polipami chetoniki) pływającym nieopodal ukwiału, albo resztkami pokarmu pozostawionego przez gospodarza (ukwiał). Bałzenek nigdy nie oddala się zbytnio od schronienia, aby w razie zagrożenia schronić się wśród czułków gospodarza. Ryba ta posiada silny instynkt terytorialny, gdy napotka intruza za wszelką cenę próbuje go przepędzić ze swojego terenu. Błazenek chroniony jest śluzem, który umożliwia mu przebywanie wśród ukwiału, lecz gdy ryba jest chora lub ranna, wówczas ukwiał zaatakuje rybę i się nią pożywi. Amfiprion jest osobnikiem łączącym się w pary, które zasiedlają tylko jeden ukwiał. W okresie godowym ryby bronią swojego terytorium, zachowując się agresywnie wobec innych osobników. Okres godowy wyznacza rytm księżycowy. Co 27 dni samica składa ikrę na podłożu w pobliżu stopy ukwiału. Samica każdorazowo składa 25000 jajeczek, którymi opiekuje się samiec. Młody narybek początkowo zasiedla ten sam ukwiał, co osobniki rodzicielskie. Potem, gdy podrosną, młode amfipriony opuszczają dawne schronienie, by zasiedlić nowe obszary. Chociaż aktualnie amfipriony nie są chronione, niebezpieczeństwem dla gatunku jest degradacja środowiska oraz łowienie ryb w celach handlowych. 
                                                        * CIEKAWOSTKA *
Na tym gatunku wzorowany jest Nemo, tytułowy bohater filmu animowanego Gdzie jest Nemo?.

Królik domowy.

   Hej. Dzisiaj chciałabym napisać o króliku domowym. 
    Królik domowy to  udomowiona forma królika europejskiego, zajęczaka z rodziny zającowatych. Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii. Po podbiciu Hiszpanii przez Rzymian hodowla królików została przeniesiona na teren cesarstwa rzymskiego. Początkowo celem hodowli królików było tylko zwiększenie masy ciała. Z czasem zaczęto je hodować również dla wełny i skór. Królik ma nie tylko znaczenie gospodarcze, jest również wykorzystywany jako zwierzę laboratoryjne i coraz częściej pełni funkcję zwierzęcia domowego, trzymanego dla towarzystwa. Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon, charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe. Żyją zazwyczaj od 6 do 8 lat i ważą do 7 kg. Zdolność płciową osiągają w wieku 4–8 miesięcy. Długie uszy wyostrzają słuch oraz uczestniczą w procesie termoregulacji. Oczy królicze umożliwiają widzenie nawet w ciemnościach. Ich boczne ustawienie zwiększa kąt widzenia. Ponadto króliki mają bardzo dobrze rozwinięty węch. Króliki jako zwierzęta udomowione wymagają odpowiedniego zaadoptowania pomieszczeń, które zapewnią odpowiednią ochronę przed ich naturalnymi wrogami i niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi. W ciągu wielu lat hodowli w zależności od strefy geograficznej, rozmiaru i kierunku hodowli ukształtowały się bardzo różne techniki chowu królików.
    Wybrane systemy chowu królików:
• chów półwolny – w okresie średniowiecza kontynuowany jako tzw. chów ogrodowy
• chów w pomieszczeniach inwentarskich
• chów w klatkach na otwartej przestrzeni
• chów w nieogrzewanych pomieszczeniach zamkniętych
• chów w pomieszczeniach ogrzewanych.
  Na dzisiaj tyle :) Do zobaczenia jutro ! :D