Królik domowy to udomowiona forma królika europejskiego, zajęczaka z rodziny zającowatych. Prawdopodobnie po raz pierwszy udomowiony w Hiszpanii. Po podbiciu Hiszpanii przez Rzymian hodowla królików została przeniesiona na teren cesarstwa rzymskiego. Początkowo celem hodowli królików było tylko zwiększenie masy ciała. Z czasem zaczęto je hodować również dla wełny i skór. Królik ma nie tylko znaczenie gospodarcze, jest również wykorzystywany jako zwierzę laboratoryjne i coraz częściej pełni funkcję zwierzęcia domowego, trzymanego dla towarzystwa. Króliki mają charakterystyczne długie uszy, krótki ogon, charakterystycznie poruszający się nos, długie tylne łapy, przednie – krótsze oraz oczy duże, okrągłe i wypukłe. Żyją zazwyczaj od 6 do 8 lat i ważą do 7 kg. Zdolność płciową osiągają w wieku 4–8 miesięcy. Długie uszy wyostrzają słuch oraz uczestniczą w procesie termoregulacji. Oczy królicze umożliwiają widzenie nawet w ciemnościach. Ich boczne ustawienie zwiększa kąt widzenia. Ponadto króliki mają bardzo dobrze rozwinięty węch. Króliki jako zwierzęta udomowione wymagają odpowiedniego zaadoptowania pomieszczeń, które zapewnią odpowiednią ochronę przed ich naturalnymi wrogami i niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi. W ciągu wielu lat hodowli w zależności od strefy geograficznej, rozmiaru i kierunku hodowli ukształtowały się bardzo różne techniki chowu królików.
Wybrane systemy chowu królików:
• chów półwolny – w okresie średniowiecza kontynuowany jako tzw. chów ogrodowy
• chów w pomieszczeniach inwentarskich
• chów w klatkach na otwartej przestrzeni
• chów w nieogrzewanych pomieszczeniach zamkniętych
• chów w pomieszczeniach ogrzewanych.
Na dzisiaj tyle :) Do zobaczenia jutro ! :D
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz